Dit riep moeder tegen haar zeventienjarige dochter toen die vier maanden zwanger bleek te zijn.

Later bleek dat de dochter tijdens een feest door iemand was gedrogeerd en verkracht. 

Haar ouders gingen met haar naar de politie om aangifte te doen. Maar de zaak werd geseponeerd. Ondanks dat haar ouders haar geloofden, kreeg ze voortdurend preken te horen en werd ze geslagen. De man in kwestie werd opgespoord. Na enige tijd ging haar vader bij hem verhaal halen, maar hij werd vierkant uitgelachen.

Hoe dan ook: “nu is jouw hele leven kapot!”

Ze moest het schooljaar afmaken, alles moest zo gewoon mogelijk blijven. Ze kreeg van haar moeder een korset waardoor haar dikker wordende buik niet zou opvallen. Toch werd er in de klas en op school over haar gefluisterd.

“Ik had meteen geen vrienden en vriendinnen meer. Ik werd gewoon uitgelachen.”

“Ik wist me geen raad met de situatie. Ik wilde alles doen om het goed te maken met mijn ouders. Ik wilde niet dat ze boos waren.”

Niemand mocht het weten; Alleen haar oudste zus wist enigszins wat er speelde. Het kind mocht daarom beslist niet in haar woonplaats ter wereld komen.

In het grootste geheim overlegden de ouders met instanties over een oplossing. Kon haar moeder doen alsof ze een nakomer kreeg? Kon ze zo lang naar een tante?

Ze werd naar een instelling ver weg gebracht. Daar waren meer zwangere meisjes zoals zij. Sommigen waren verloofd geweest, maar hun verloofde had hun laten zitten.

“Een keer ging ik met mijn zwangere buik de stad in. Maar toen de mensen in de bus begrepen dat ik niet getrouwd was stonden ze niet eens voor me op. Je voelde je gewoon een paria.”

Haar ouders hadden al bepaald dat ze niet met een kind kon terugkeren naar huis. Tijdens haar verblijf werd er door de hulpverleensters op haar ingepraat. Ze zeiden steeds hetzelfde:

“Een leven met kind is onmogelijk. Je ben 17 en je hebt een kind – dat is echt schandelijk. Daardoor zul je geen baan kunnen krijgen.”

Om de drie weken kwamen de ouders op bezoek. Het waren geen fijne bezoeken. Er werd alleen maar op haar ingepraat: het kind kon niet mee terug.

Uiteindelijk werd er een dochtertje geboren. Ze zag geen andere uitweg dan het kindje af te staan. Ze keerde terug naar huis om haar leven opnieuw op te pakken. Dat viel niet mee. Ze bleef last houden van een groot schuldgevoel.

“Ik heb mijn familie te schande gebracht. Mijn moeder zei: je broers en zussen worden straks nagewezen. Die kunnen misschien ook geen goeie baan krijgen. Wij zijn de risée van de stad.”

En ja, zo was het ook:

“Toen ik na terugkomst een keer met mijn moeder ging wandelen, kwamen we onze buurvrouw tegen. Die draaide demonstratief haar hoofd weg. Heel, heel vernederend. Maar het was wel zo zoals mijn moeder had gezegd. En dan denk je: ‘dat heb ik gedaan’.”